maandag 22 april 2013

Shit or shine?

Jeetje wat is het lang geleden dat ik heb geschreven!
De laatste weken komen er steeds meer blogkriebels en vandaag houd ik het niet meer! :)

Wat is er veel gebeurd en veranderd ondertussen. Afgelopen jaarwisseling was het de eerste keer dat ik niets te wensen had en geen idee had wat 2013 me zou kunnen brengen. Als een leeg vel papier... Nou ik kan je vertellen dat het nu al een veel bewogen jaar is, met veel storm en beweging.
De afgelopen maanden zijn heftig voor me geweest. Veel tegenslagen, het financieel niet meer kunnen bolwerken, auto moeten verkopen, een arbeidsconflict en overspannen geraakt. Zoals Jip Keijzer altijd zei: allemaal cadeaus waar je niet om hebt gevraagd en waar je niet op zit te wachten. Maar ja, toch maar uitpakken die hap.

Foto: Voor speciale vriendinnen Michelle Boogaert, Hélène Zijderveld en Natasja Teuben Naber
Afbeelding van Lucy van de Leemkolk

Het fijne van dit alles is dat ik me (na vele huilbuien en psychologische sessies met mezelf) altijd ga afvragen wat het me te vertellen heeft. Waar ben ik mee bezig? Wat wil ik niet? En wat wil ik dan nu wel? Tijdens de 1,5 maand dat ik overspannen was had ik eindelijk tijd om daarbij stil te staan, stil te zijn en weer helemaal bij mezelf te komen. Bij waar mijn hart eigenlijk naar uit gaat, waar ik blij van wordt. Waar uit naar voren kwam dat ik ruimte nodig had voor mezelf, mijn eigen(wijs)heid, groei.
Doen waar ik goed in ben, ruimte om te ontwikkelen en de wereld om mij heen in te richten naar wie ik ben.

Al mijn hele leven loop ik vast in systemen. Als klein meisje droomde ik al teveel en kon ik niet meekomen in het tempo op school. Ik kon best mijn taken doen, maar waarom moest alles zo snel en was ik altijd als laatste klaar? Op de middelbare school konden weinig vakken mij echt boeien, maar een vak wel: culturele en kunstzinnige vorming. Fantastisch vak! Maar ja ook daar hing een systeem aan vast met opdrachten. Ik leefde me enorm uit, stortte me vol overgave op de opdrachten die we kregen. Maar onderweg ergens raakte ik de opdracht kwijt en ging het zijn eigen leven leiden. Vervolgens kwamen er de meest waanzinnige werkstukken uit, door velen bewonderd. Maar ja, de docente moest mij altijd weer teleurstellen omdat ik me opnieuw niet voldoende aan de opdracht had gehouden. En dus een laag cijfer kreeg van een docente met pijn in haar hart. Ik begreep er niets van.

Inmiddels ben ik in 5 jaar tijd 4 keer overspannen geraakt en heb ik 2 jaar in de ziektewet gezeten. Ik kan heel veel, werk hard en graag voor een baas. En toch gaat het elke keer mis. Misschien heb ik niet de meest fijne werkgevers uitgezocht, maar ik zoek de oorzaak liever in mezelf. Het heeft me toch echt iets te vertellen.

Voor een nieuwe opdracht voor een gedenksteen, ben ik me aan het verdiepen in de kunstenaar Hundertwasser. En we blijken veel gemeen te hebben. In een artikel over hem las ik: 'Zijn geest bleek te autonoom om zich aan te passen aan het systeem.' Hoezo herkenning? Hundertwasser ging zijn eigen weg, zette zijn doel en passie neer en was gelukkig met wat hij deed. Ging tegen de stroom van anderen in, maar ging met zijn eigen stroom die van binnen kwam mee.

Vervolgens las ik het boek: 365 dagen succesvol van David de Kock en Arjan Vergeer. Een heel praktisch boek met 13 stappen om van dit jaar je gelukkigste jaar ooit te maken. Enigzins sarcastisch begon ik aan het boek (veel slechter dan mijn situatie was kon het toch niet worden). Maar het sprak me gelijk aan en toen kwam er een hoofdstuk met daarin de boodschap: bezorg jezelf een probleem. Een probleem waardoor je echt in actie moet komen. Zeg je baan op, koop een ticket naar de andere kant van de wereld. Doe iets waarvan je niet weet hoe het af gaat lopen, maar waarvan je zeker weet dat het alleen goed afloopt als je stevig met jezelf aan de slag gaat. En toen werd er iets getriggerd: mijn baan opzeggen, dat kan toch niet? Zou dat echt kunnen, gewoon een mogelijkheid zijn? Het kriebelen begon en hield niet meer op.....


Foto: Wat kies jij?


En uiteindelijk nam ik het besluit: op 1 april bestond Memories Mozaïek 5 jaar en op 1 april heb ik ontslag genomen. Vanuit volle overtuiging en echte wil 'ja' gezegd tegen mijn bedrijf. Mijn eigen onderneming. Waar ik ruimte heb om volledig te zijn wie ik ben. Waar mijn kernwaarden innerlijke rust, creativiteit, integriteit, groei en gevoeligheid bepalen wat ik doe en wat niet. Ik in mijn eigen tempo kan werken.
Waar ik alle ruimte heb om te groeien, te ontwikkelen en te creëren. En het gaat goed! Ik ben een ander verhaal gaan vertellen en het gaat super. De opdrachten stromen binnen (is soms ook eng!) en alle klanten nemen weer andere uitdagingen met zich mee. Opdrachten met 2d en 3d werk, andere vormen, stijlen.
Genieten van elk nieuw avontuur dat elke steen weer met zich mee brengt, niet wetend hoe het eruit zal komen te zien en wat ik tegen zal komen onderweg. Het samenwerken met zoveel verschillende mensen, de mooie echte verbindingen met mensen. Met 2x zoveel energie en rust de deur uit gaan na een dag werken, weer helemaal opgeladen zijn. En soms gewoon niet kunnen stoppen omdat het zo leuk is om te doen!

Dat je maandagochtend denkt: A brand new day! Yes!

Als ik het mensen vertel is de eerste reactie: kan dat dan wel financieel? Ik vind van wel. Natuurlijk is het soms spannend. Maar sinds begin dit jaar krijg ik fantastische ondersteuning van Rene, mijn budgetcoach. Gewoon omdat mijn kwaliteiten niet liggen op het gebied van cijfers en administratie. En ik daar hulp bij nodig heb. Dankzij Rene is mijn financiële situatie binnen een paar maanden volledig gestabiliseerd, heb ik nu overzicht en weet ik precies waar mijn geld heen gaat. En dat brengt heel veel rust met zich mee.
Waardoor ik alle veranderingen ook vol vertrouwen kan doorvoeren.

En tja, het is maar waar je je op richt. Wat wil je zien, welk verhaal wil je vertellen? Dat het allemaal slecht is en slechter wordt? Of zie je wat er allemaal wel is, zie je de mogelijkheden en de kansen die een eventuele crisis met zich mee brengt?
Ik kies ervoor om ervoor te gaan en een positief verhaal te vertellen. Ook als het even minder goed gaat.
Een baan in loondienst biedt net zo weinig zekerheid als voor mezelf werken en dit voelt voor mij als een uitdaging, avontuur.

Om Hundertwasser nog maar eens te citeren: 'Een wereld vol kleur is synoniem voor het paradijs.'
Wat een verademing dat ik in zo'n paradijs mag werken! :-)

Foto: ~<3~ debs