Ik werd enorm geraakt door onderstaand filmpje en wist eigenlijk meteen dat ik dit ook wilde organiseren voor de mensen in mijn omgeving die hun kind zo moeten missen.
Na wat informatie te hebben gekregen van Amelius, die dit al een aantal jaren organiseren in Apeldoorn, bleef het gevoel dit zelf neer te willen zetten. En wel in Houten. Aan de ene kant was er dat sterke gevoel, maar er was ook iets anders; ANGST. Een stemmetje dat me vroeg: kun jij dat wel? Misschien komt er wel helemaal niemand en dan is alles voor niets geweest. En hoe ga je dat dan doen, je hebt helemaal geen geld daarvoor? Dan moet je allemaal mensen om hulp vragen en vragen om het te sponsoren, dat durf je helemaal niet! En ga zo maar door.
Gelukkig was er ook het bewustzijn dat dit een prachtige kans was van het universum om aan mezelf te bewijzen dat het stemmetje het bij het foute eind had. En ik besloot de uitdaging aan te gaan met mezelf.
Om Wereldlichtjesdag te houden in Houten, voor iedereen die daar behoefte aan zou hebben. Neerzetten vanuit mijn hart en mijn gevoel. En daarbij oefenen met hulp vragen, mezelf laten zien en mensen vragen om te sponsoren. Ontdekken wat de mogelijkheden van verbinding zijn.
En het werd een mooi avontuur. De schroom om te beginnen. Het zetten van de allereerste stap: een locatie zoeken die hun ruimte beschikbaar wilde stellen. Met bibberende benen ging ik er naar binnen en vol trots op mezelf en vol energie door de verwarmende reactie kwam ik naar buiten. Wauw, dat voelde cool zeg!
Gedurende de weken daarna werd ik heen en weer geslingerd tussen ik kan het en ik kan het niet. Moest mezelf steeds aansporen om stappen te zetten en mensen te benaderen. Ging langs bij mijn lieve vriendin Natasja om alles op een rijtje te zetten als ik het niet meer wist. Ik besloot een website te maken (wat ik nog nooit had gedaan en waarvan ik dacht dat ik het niet kon). En ook dat lukte, en lieve vrienden hielpen me om de puntjes op de i te zetten.
Ik verzamelde steeds meer mensen om me heen die me hielpen om Wereldlichtjesdag te laten plaatsvinden.
Het ging eigenlijk allemaal best wel goed. En toen overleed mijn oma. Een vrouw van wie ik intens veel houd, we zijn twee handen op een buik. Ondanks dat we het niet verwachtten dat ze zou overlijden, wist ik intuitief dat ze dit jaar zou overlijden en sprak ik hier meerder malen met haar over afgelopen jaar. Ze wilde graag dood, haar leven was niet meer menswaardig te noemen. Verlamd in een rolstoel op een verpleeghuis afdeling tussen mensen die ernstig dementerend zijn terwijl je zelf nog helder bent is geen pretje.
Met de wetenschap dat ze zou gaan overlijden nam ik elke keer als ik wegging bij haar, heel bewust afscheid. Wetend dat het de laatste keer zou kunnen zijn. En daar ben ik heel blij om. Want toen was ze ineens weg.
Voor mij is dit de eerste keer geweest dat iemand dichtbij mij overleed. Ik had het nog nooit eerder meegemaakt. Maar ik had er wel al veel over nagedacht. Het met mijn oma besproken. En ik voelde dat ik haar reisbegeleidster wilde zijn op haar laatste reis naar huis. De uitvaart was heel intens, en daar koos ik zelf voor. Ik verzorgde haar lichaam, tilde haar kist, reed met haar mee in de rouwauto en bracht haar uiteindelijk naar de oven. Er waren geen tranen; ik was te blij voor haar dat ze eindelijk naar huis mocht. Dankbaar dat ze deel uitmaakte van mijn leven, dat ze voor me heeft gezorgd. Ik voel haar om mee heen, weet dat ze niet weg is. En uiteraard mis ik haar fysieke aanwezigheid, die nu plaats maakt voor prachtige herinneringen.
Dit gebeurde twee weken voor Wereldlichtjesdag. In de roes van het regelen van dingen rondom de uitvaart van mijn oma regelde ik tussendoor van alles voor Wereldlichtjesdag. Alles liep door elkaar heen. Na de uitvaart had ik veel moeite om uit die roes te komen en was ik erg moe. Ik had even geen zin om alles weer op te pakken, maar deed het wel. Met de gedachte: oma helpt wel daarboven, ik heb er nu nog een engeltje bij. En ik ging door.
De laatste week was erg spannend. Het kwam in de kranten te staan en het werd verspreid op de social media. Zouden er aanmeldingen komen? En die kwamen er. We hadden nog wat sponsors nodig en Twitter bleek uitkomst te bieden: sponsors meldden zich spontaan aan. Echt geweldig! Ook de dag zelf was spannend. Had ik aan alles gedacht? Zou het goed verlopen?
Het werd een mooie en ontroerende avond. Met veel licht, herinneringen en tranen. Het verdriet van alle mensen die aanwezig waren, kijkend naar de foto's, viel als een deken over me heen en raakte me enorm.
Ik voelde me zo dankbaar dat ik dit had mogen doen. Dankbaar voor alle lieve mensen om me heen die me wilden helpen.
De dagen na Wereldlichtjesdag was ik stil. Stil van alles wat er was gebeurd in die twee weken. Ik had er even geen woorden voor. Zo intens geleefd en zoveel gegeven van mezelf.
En nu? Nu gaat alles gewoon weer verder. De gedenksteen voor Yara is bijna af en voor het eind van het jaar komt BNN nog langs met een cameraploeg voor het programma 'Over mijn lijk'.
De donkere dagen zijn volop aanwezig, een tijd waar ik altijd erg tegenop zie. Een tijd waarin ik goed voor mezelf moet zorgen vanwege winterdepressie.
Ik voel veel behoefte om me terug te trekken en plannen uit te werken voor volgend jaar. Om te mediteren en rust om me heen te hebben. En dat doe ik dan ook. Wetend dat er nog zoveel moois op me ligt te wachten volgend jaar. In liefde en licht.
Ik wens iedereen liefdevolle feestdagen toe, vol warmte en licht.
En een prachtig 2012.
