Shit or shine?

Jeetje wat is het lang geleden dat ik heb geschreven!
De laatste weken komen er steeds meer blogkriebels en vandaag houd ik het niet meer! :)

Wat is er veel gebeurd en veranderd ondertussen. Afgelopen jaarwisseling was het de eerste keer dat ik niets te wensen had en geen idee had wat 2013 me zou kunnen brengen. Als een leeg vel papier... Nou ik kan je vertellen dat het nu al een veel bewogen jaar is, met veel storm en beweging.
De afgelopen maanden zijn heftig voor me geweest. Veel tegenslagen, het financieel niet meer kunnen bolwerken, auto moeten verkopen, een arbeidsconflict en overspannen geraakt. Zoals Jip Keijzer altijd zei: allemaal cadeaus waar je niet om hebt gevraagd en waar je niet op zit te wachten. Maar ja, toch maar uitpakken die hap.

Afbeelding van Lucy van de Leemkolk

Het fijne van dit alles is dat ik me (na vele huilbuien en psychologische sessies met mezelf) altijd ga afvragen wat het me te vertellen heeft. Waar ben ik mee bezig? Wat wil ik niet? En wat wil ik dan nu wel? Tijdens de 1,5 maand dat ik overspannen was had ik eindelijk tijd om daarbij stil te staan, stil te zijn en weer helemaal bij mezelf te komen. Bij waar mijn hart eigenlijk naar uit gaat, waar ik blij van wordt. Waar uit naar voren kwam dat ik ruimte nodig had voor mezelf, mijn eigen(wijs)heid, groei.
Doen waar ik goed in ben, ruimte om te ontwikkelen en de wereld om mij heen in te richten naar wie ik ben.

Al mijn hele leven loop ik vast in systemen. Als klein meisje droomde ik al teveel en kon ik niet meekomen in het tempo op school. Ik kon best mijn taken doen, maar waarom moest alles zo snel en was ik altijd als laatste klaar? Op de middelbare school konden weinig vakken mij echt boeien, maar een vak wel: culturele en kunstzinnige vorming. Fantastisch vak! Maar ja ook daar hing een systeem aan vast met opdrachten. Ik leefde me enorm uit, stortte me vol overgave op de opdrachten die we kregen. Maar onderweg ergens raakte ik de opdracht kwijt en ging het zijn eigen leven leiden. Vervolgens kwamen er de meest waanzinnige werkstukken uit, door velen bewonderd. Maar ja, de docente moest mij altijd weer teleurstellen omdat ik me opnieuw niet voldoende aan de opdracht had gehouden. En dus een laag cijfer kreeg van een docente met pijn in haar hart. Ik begreep er niets van.

Inmiddels ben ik in 5 jaar tijd 4 keer overspannen geraakt en heb ik 2 jaar in de ziektewet gezeten. Ik kan heel veel, werk hard en graag voor een baas. En toch gaat het elke keer mis. Misschien heb ik niet de meest fijne werkgevers uitgezocht, maar ik zoek de oorzaak liever in mezelf. Het heeft me toch echt iets te vertellen.

Voor een nieuwe opdracht voor een gedenksteen, ben ik me aan het verdiepen in de kunstenaar Hundertwasser. En we blijken veel gemeen te hebben. In een artikel over hem las ik: 'Zijn geest bleek te autonoom om zich aan te passen aan het systeem.' Hoezo herkenning? Hundertwasser ging zijn eigen weg, zette zijn doel en passie neer en was gelukkig met wat hij deed. Ging tegen de stroom van anderen in, maar ging met zijn eigen stroom die van binnen kwam mee.

Vervolgens las ik het boek: 365 dagen succesvol van David de Kock en Arjan Vergeer. Een heel praktisch boek met 13 stappen om van dit jaar je gelukkigste jaar ooit te maken. Enigzins sarcastisch begon ik aan het boek (veel slechter dan mijn situatie was kon het toch niet worden). Maar het sprak me gelijk aan en toen kwam er een hoofdstuk met daarin de boodschap: bezorg jezelf een probleem. Een probleem waardoor je echt in actie moet komen. Zeg je baan op, koop een ticket naar de andere kant van de wereld. Doe iets waarvan je niet weet hoe het af gaat lopen, maar waarvan je zeker weet dat het alleen goed afloopt als je stevig met jezelf aan de slag gaat. En toen werd er iets getriggerd: mijn baan opzeggen, dat kan toch niet? Zou dat echt kunnen, gewoon een mogelijkheid zijn? Het kriebelen begon en hield niet meer op.....





En uiteindelijk nam ik het besluit: op 1 april bestond Memories Mozaïek 5 jaar en op 1 april heb ik ontslag genomen. Vanuit volle overtuiging en echte wil 'ja' gezegd tegen mijn bedrijf. Mijn eigen onderneming. Waar ik ruimte heb om volledig te zijn wie ik ben. Waar mijn kernwaarden innerlijke rust, creativiteit, integriteit, groei en gevoeligheid bepalen wat ik doe en wat niet. Ik in mijn eigen tempo kan werken.
Waar ik alle ruimte heb om te groeien, te ontwikkelen en te creëren. En het gaat goed! Ik ben een ander verhaal gaan vertellen en het gaat super. De opdrachten stromen binnen (is soms ook eng!) en alle klanten nemen weer andere uitdagingen met zich mee. Opdrachten met 2d en 3d werk, andere vormen, stijlen.
Genieten van elk nieuw avontuur dat elke steen weer met zich mee brengt, niet wetend hoe het eruit zal komen te zien en wat ik tegen zal komen onderweg. Het samenwerken met zoveel verschillende mensen, de mooie echte verbindingen met mensen. Met 2x zoveel energie en rust de deur uit gaan na een dag werken, weer helemaal opgeladen zijn. En soms gewoon niet kunnen stoppen omdat het zo leuk is om te doen!

Dat je maandagochtend denkt: A brand new day! Yes!

Als ik het mensen vertel is de eerste reactie: kan dat dan wel financieel? Ik vind van wel. Natuurlijk is het soms spannend. Maar sinds begin dit jaar krijg ik fantastische ondersteuning van Rene, mijn budgetcoach. Gewoon omdat mijn kwaliteiten niet liggen op het gebied van cijfers en administratie. En ik daar hulp bij nodig heb. Dankzij Rene is mijn financiële situatie binnen een paar maanden volledig gestabiliseerd, heb ik nu overzicht en weet ik precies waar mijn geld heen gaat. En dat brengt heel veel rust met zich mee. Waardoor ik alle veranderingen ook vol vertrouwen kan doorvoeren.

En tja, het is maar waar je je op richt. Wat wil je zien, welk verhaal wil je vertellen? Dat het allemaal slecht is en slechter wordt? Of zie je wat er allemaal wel is, zie je de mogelijkheden en de kansen die een eventuele crisis met zich mee brengt?
Ik kies ervoor om ervoor te gaan en een positief verhaal te vertellen. Ook als het even minder goed gaat.
Een baan in loondienst biedt net zo weinig zekerheid als voor mezelf werken en dit voelt voor mij als een uitdaging, avontuur.

Om Hundertwasser nog maar eens te citeren: 'Een wereld vol kleur is synoniem voor het paradijs.'
Wat een verademing dat ik in zo'n paradijs mag werken! :-)

Theaterweek Don't stop me now!

Twee weken geleden mocht ik mee doen met het theaterproject 'Don't stop me now!' van Lioba School voor Vrede in het Liobaklooster in Egmond. 
Ik zag het filmpje van vorig jaar voorbij komen op Facebook en dat raakte iets in me. Mijn hart ging zingen en er werd een diep verlangen naar boven gehaald. Een verlangen van theater maken, zingen en dansen. Wat ik nooit durfde, maar eigenlijk al zo lang zo graag wilde. En toen besloot ik om me aan te melden en mee te doen. En het is de meest intense en geweldige tijd geworden die ik ooit in mijn leven heb gehad.

Mijn uitzicht vanuit mijn raam...

Toen ik aan kwam in het klooster de eerste dag vond ik het wel even spannend. Allemaal mensen die ik niet kende, zou het een leuke groep zijn, wat gingen we doen?
Maar de eerste avond hadden Klinta en Ellie (twee vrijwilligsters uit Letland) een geweldige tocht uitgezet die we als groep als piraten moesten gaan uitvoeren. Met allerlei opdrachten gingen we het terrein over en leerden we elkaar beter kennen. Eigenlijk was toen al het ijs gebroken, het voelde zo goed en open met elkaar.
Het waren tien dagen, waarvan de eerste paar dagen gevuld met workshops op het gebied van muziek, theater, dans en de vier elementen. Erg leuk. De groep leerde elkaar steeds beter kennen, de verbinding werd steeds dieper en hechter.

Even een andere identiteit aangenomen... :)

Het thema van onze voorstelling was: identiteit. Erg boeiend onderwerp met vragen die naar boven kwamen als: wie ben ik?, wie ben jij?, ben je echt jezelf in een groep of pas je je aan? en ben je morgen dezelfde als vandaag? Op woensdag deden we een brainstorm over hoe de voorstelling vorm zou gaan krijgen en onze regisseur Martijn heeft ons hier super in begeleid en gestuurd. Ik heb zoveel van hem geleerd, ik neem dat nog steeds mee in het dagelijks leven nu.

De dagen daarna begon de voorstelling steeds meer vorm te krijgen en te ontstaan. Toen we de grove versie hadden, was het vooral spelen en bijschaven. Kijken wat er klopte en goed was en wat er anders of beter kon. En natuurlijk repeteren. En ondertussen ons decor schilderen en maken. 

Wat ik ook erg bijzonder vond was het contact met de zusters van het klooster.
Op zondag mochten we een dienst bijwonen en met de zusters samen eten. Om elkaar beter te leren kennen. Voor ik naar het klooster ging had ik best veel oordelen op het geloof. Ik ben zelf katholiek opgevoed, maar meer omdat het moest dan vanuit vrije keuze. Later ben ik meer de spirituele kant opgegaan, dat klopte meer voor mijn gevoel.
Maar ik had met mezelf afgesproken om er open en zonder oordelen in te stappen en gewoon waar te nemen. Om te kijken wat me wel en niet aanspreekt en misschien ook de overeenkomsten te ontdekken ipv de verschillen. En dat was wel grappig, want als ik het woord God vervang door Liefde, komt er een heleboel overeen met elkaar.
Door het contact met de zusters ben ik er wel anders naar gaan kijken. Heb ik gezien dat je in het klooster wel in een gemeenschap woont, maar dat dat niet betekent dat je je vrijheid opgeeft. Maar dat deze mensen misschien wel meer vrijheid hebben dan wij in onze drukke maatschappij. De zusters in het Liobaklooster doen ook veel met creativiteit en ze hebben zelfs een mozaiekatelier waar ik natuurlijk even een kijkje heb genomen.

Samen met de Mozaiek Zuster...dikke vriendinnen

We hebben drie voorstellingen gespeeld en het was fantastisch! Wat een groepsenergie was er, wat waren we enorm goed op elkaar ingespeeld. We hielpen elkaar waar we konden, iedereen ging er 100% voor. In onze voorstelling ging het over hoe je als mens laagjes opbouwt van boosheid, angst, verdriet enz. om jezelf heen, om wie je werkelijk bent.
En over hoe dat je keuzes in het leven beinvloedt. Ons publiek was duidelijk geraakt door de voorstelling, het was soms best confronterend. En dat was ook de bedoeling.


Voor mijzelf zijn deze 10 dagen enorm helend geweest. Ik mocht dansen op een nummer wat me erg raakte: Wie - Herman van Veen. Het nummer verwoord voor mij wat er met mij als kind is gebeurd en als ik dat nummer hoorde kwamen er al snel tranen. Ondanks dat ik al veel verwerkt had, zat er nog steeds een stukje. Door er veel op te dansen, het nummer vaak te horen en erop te dansen in de zon, werd het langzaam steeds zachter. Het deed steeds minder pijn. Op de achtergrond als ik aan het dansen was, was er geschreeuw en ruzie. Iets waar ik eigenlijk niet goed tegen kon. En ook hierin leerde ik ontspannen in de dans. Gewoon alles er laten zijn en bij mezelf blijven. En ervaren dat er hier en nu niets meer aan de hand is. En mezelf accepteren. Ik vind het nog moeilijk om mezelf terug te zien op foto's. Maar ik heb dat tijdens die week aan de kant gezet. Natuurlijk speel je een rol. Maar eigenlijk leg je er zoveel van jezelf in.

Dit alles durfde ik alleen maar omdat ik zo'n lieve groep leeftijdsgenoten om me heen had waarin ik me zo veilig voelde. Onvoorwaardelijke steun en liefde, complimentjes, knuffels, mooie gesprekken, gieren van het lachen. Samen zingen, spelletjes spelen, eten, de afwas doen. Het was er allemaal. Iets wat ik als kind zo heb gemist en nog nooit heb ervaren. Nog nooit voelde ik me zo thuis en welkom als ik me voelde tussen deze mooie mensen. En dat ontroerde me. Na de laatste voorstelling brak ik. Ik kon het even allemaal niet meer verwerken, het was zo mooi, maar het kwam ook zo hard binnen. Het afscheid de dag daarna viel ook niet mee, vele tranen stroomden over mijn wangen. Omdat ik dit zo wilde koesteren en niet naar huis wilde. We hadden zoiets moois opgebouwd met elkaar en het voelde letterlijk hartverscheurend om daar afscheid van te nemen.

Eenmaal thuis was het koud en erg wennen aan het alleen zijn. Ik miste de kleine dingen: iemand die goedemorgen tegen je zegt als je beneden komt bijvoorbeeld. Gelukkig was daar Facebook om elkaar op te zoeken en de verbinding te blijven voelen. Nu twee weken later ben ik weer een beetje geland. En neem ik veel van wat ik geleerd heb mee in mijn dagelijks leven. 

Het open benaderen van mensen zonder gelijk te oordelen of een beeld te vormen. Mij ervan bewust te zijn dat er onder laagjes vaak nog iets anders schuil gaat. Dat we meer overeenkomsten met elkaar hebben dan we denken. Dat we met elkaar alles kunnen creeeren wat we willen, dat niets onmogelijk is. Dat vrede begint bij jezelf. 
En de mooie vuistregel van Martijn: Think big, Start small and Act now! (helpt ook bij het mozaieken en het neerzetten van Memories Mozaiek).
Het heeft me diep geraakt en met een lach en een traan sluit ik alle mooie momenten en mooie mensen in mijn hart... voor altijd. Dank jullie wel allemaal, love you all!

 
 



 

Pay it forward

Ken je dat? Dat je je zo rijk voelt en dankbaar voor alles wat je hebt? Voor alle cadeautjes die op je pad komen, alle mooie mensen om je heen die van je houden. Dankbaar voor een dak boven je hoofd, werk dat je leuk vindt om te doen. Bij tijd en wijlen voel ik me enorm dankbaar voor al deze dingen. Deze week werd dat versterkt. Ik kreeg het ene na het andere cadeau op mijn pad, heb een heerlijk weekend gehad met veel liefde en mooie mensen om me heen.
 
Tijdens het kijken van twee programma's op tv werd ik deze week twee keer heel erg geraakt.
Door de programma's Welcome Home en Jong.
In beide programma's kwamen mensen aan het woord die een nare tijd achter de rug hadden en een familielid hadden verloren. Ze probeerden hun eigen leven weer op de rit te krijgen, maar ze konden het overlijden van hun dierbare geen plek geven omdat ze geen gedenksteen konden betalen. Het graf lag er hierdoor verwaarloosd bij. Soms al jaren lang.Waardoor ze er eigenlijk bijna niet meer kwamen. Want dat doet pijn om je overleden dierbare niet de mooie plek kunt geven die hij/zij verdiend heeft. Schuldgevoel, schaamte en verdriet blijven daardoor op de voorgrond treden. Wanneer kun je dan beginnen om het verlies te gaan verweven in je leven? Het lijkt me zo naar om na een overlijden van iemand die je dierbaar is (zeker vader/moeder/kind) het niet af te kunnen sluiten omdat je geen gedenksteen kunt betalen.

Dit raakte me twee keer heel diep. En helemaal omdat ik besefte: ik kan in het leven van iemand anders het verschil maken. Ik kan iemand helpen hiermee. En nee mijn bedrijf loopt niet zodanig goed dat ik allemaal gratis gedenkstenen kan gaan weggeven. Maar ik kan wel een iemand helpen. Gewoon omdat ik zelf ook zoveel mag ontvangen en veel te geven heb. En daar dankbaar voor ben. En omdat ik graag het verschil wil maken voor een iemand die dat goed kan gebruiken. Wellicht dat die persoon daarna ook weer iemand anders helpt.
Net zoals in de film: Pay it forward.

Daarom ben ik op zoek naar iemand die hiermee te maken heeft. Iemand die een familielid heeft verloren en niet aan rouwen toe komt omdat hij/zij geen geld heeft voor een mooie gedenksteen. Ik wil diegene helpen door samen met hem/haar een gedenksteen te maken van mozaiek. Het maakt niet uit of het overlijden lang geleden is of juist pas gebeurd is.
Dus lieve lezer van dit blog: wil je in je omgeving rondkijken of je iemand kent met dit probleem?
Of wellicht heb je er zelf mee te maken?


Als je interesse hebt kun je voor 1 juni een email sturen naar: info@memoriesmozaiek.nl
Uit de email kies ik dan een iemand die ik hiermee ga helpen.

Dare to live...

Gisteren mocht ik aanwezig zijn bij het afscheid van Marieke. Marieke is mijn eerste klant die ik mocht begeleiden bij het maken van haar eigen gedenksteen. Ze had eierstokkanker en wist dat ze daaraan dood zou gaan. Afgelopen najaar belde ze me op om te vragen of het mogelijk was om zelf (met begeleiding) haar gedenksteen te maken van mozaiek. Ik was ontroerd door haar vraag en ze was heel erg welkom.

Ik weet nog goed dat de eerste keer dat ik de deur open deed van mijn atelier, ik een zieke vrouw had verwacht. Raar hoe je je dan toch een beeld vormt in je hoofd. Maar het tegengestelde gebeurde: daar kwam Marieke binnen. En hoe! Stralend en zelfverzekerd stapte ze mijn atelier binnen, samen met een goede vriendin.

Eenmaal aan de koffie kreeg ik geen kans om het gesprek te beginnen; Marieke begon zelf gelijk te vertellen wie ze was en wat ze wilde van mij. Ik was zo verbaasd over hoe goed ze alles kon verwoorden en hoe open ze was over zichzelf en haar ziekte. Ik mocht haar meteen. Okee het was even wennen, iemand die precies wist wat ze wilde en die het op haar manier wilde doen. Maar ik vond dat juist ook geweldig en gaf haar alle ruimte. Ik begreep hoe belangrijk dat voor haar was.

In het proces heeft ze zelf haar gedenksteen ontworpen, er een tekening van gemaakt. De kleuren tegels en glasmozaiek uitgezocht. En uiteindelijk is het gefilmd door BNN omdat ze werd gevolgd voor het programma 'over mijn lijk'. Ik heb in de korte tijd dat ik Marieke heb gekend mooie gesprekken met haar gevoerd en vele kanten van haar gezien. Een ontzettend sterke vrouw met een eigen wil die vocht voor haar leven. Die wist wat intens leven was. Elke tegenslag maar weer ondergaan en vooral doorgaan, niet opgeven. Enthousiasme, levenslust en een goed gevoel voor humor nam ze met zich mee.
Maar ook een kwetsbare vrouw. Een brok in haar keel bij het beginnen aan haar gedenksteen en de gedachte dat ze daar straks onder zou komen te liggen. Bang om vergeten te worden.

Marieke en ik hadden nog veel te doen samen, maar helaas kon haar lichaam de strijd niet meer winnen.
Elke keer als we hadden afgesproken moest ze afzeggen omdat ze te ziek was. Het was genoeg na drie maanden het ziekenhuis in en uit. Ze kon niet meer en moest opgeven. Maandag 5 maart is ze overleden. Haar gedenksteen is nog niet af, samen met haar partner en beste vriendin ga ik zorgen dat deze alsnog afgemaakt wordt. Zoals zij het had bedacht en gewild. En daar ben ik heel dankbaar voor.

Haar afscheidsdienst was heel bijzonder. Met gesproken woorden, mooie foto's en muziek. En op het einde nog een afscheidsfilmpje wat Marieke heeft gemaakt in de dagen voor ze dood zou gaan. Wat was dat prachtig en fijn om te zien. Een filmpje waarin ze vertelde dat het goed was zo, ons vertelde dat we vooral moesten genieten van het leven, zoals zij zelf ook had gedaan de afgelopen 3 jaar. En elke dag omarmen alsof het de laatste is. Op dat moment kon ik me alleen maar intens dankbaar voelen voor mijn leven.

Marieke heeft in de korte tijd dat ik haar heb gekend veel voor mij betekend. Ik mocht haar begeleiden in kleine stappen naar de dood en tegelijkertijd liet zij mij echt kennismaken met het leven. Leerde ze me ondanks alle tegenslagen en hoe hard het leven soms ook is, steeds ook de mooie kanten te zien. Te genieten van hele kleine dingen als de natuur en wandelen met de hond. Het samenzijn met de mensen om je heen. En hoe symbolisch is het dat zij op 5 maart dood ging en ik op 6 maart mijn verjaardag vierde.

Ik zal haar nooit vergeten. Haar foto staat in de kast en elke keer dat ik er naar kijk weet ik weer: grijp het leven bij de lurven en ga ervoor! Met al het enthousiasme en alle liefde die ik in me heb.
Haar broer vertelde gisteren dat Marieke heeft beloofd om een engel te zijn voor hen die het nodig hebben. En daar geloof ik ook echt in. Haar kracht en levenslust zal veel mensen inspireren en haar ziel leeft voort.

Tijdens het afscheid werd ook het volgende nummer gedraaid: DARE TO LIVE. Wat me enorm raakte.















Lieve Marieke,
Ik hoop dat je nu de rust hebt gevonden die je zocht. Dank je wel dat je in mijn leven bent gekomen en mij zoveel hebt geleerd. Ik zal je nooit vergeten en geniet nu van je als engel op mijn schouder. We gaan je gedenksteen ontzettend mooi maken, en wat zul jij trots zijn straks als je van boven naar beneden kijkt.

Liefs Michelle

Het leven en de dood...

Tja en dan zijn twee opdrachten afgerond en klaar. En dan...?

Toen was er even niets...En ik wist niet wat te doen. Het nieuwe jaar in gaan zonder nieuwe opdracht was eigenlijk niet mijn bedoeling. Maar goed, eerder was ik al in paniek geraakt toen het stil viel. En dat werkte in ieder geval niet. Ik bedacht me dat het heel goed was dat ik even rust had nu. Tijd voor mezelf, om plannen uit te werken voor Memories voor dit jaar. Daarnaast werk ik tegenwoordig 3 dagen per week in de buitenschoolse opvang, dus vervelen doe ik me sowieso niet.

Toch begon het te knagen...Ik had geen inspiratie en voelde me ook niet gemotiveerd om naar buiten te treden via social media. Misschien toch maar helemaal stoppen dan? Ik had in december kennis gemaakt met een nieuwe doelgroep: een vrouw die kanker heeft en weet dat ze dood gaat kwam bij me om een gedenksteen voor zichzelf te maken. Ontzettend bijzonder om haar te begeleiden hierbij. Ik voelde dat ik er meer mee wilde, maar concrete plannen en ideeen kwamen maar niet op papier. Waarin ik vooral twijfelde over wat ik deze mensen eigenlijk te bieden had. Ik heb helemaal geen scholing gehad om hen goed te begeleiden, het enige wat ik kan aanbieden is een luisterend oor en de praktische kant van het mozaiek.

Ik stond stil en voelde me geblokkeerd. Totdat ik me opgaf voor een workshop intuitieve marketing van Martijn Meima. Ik ging er heen zonder specifieke verwachtingen, maar voelde al lange tijd van tevoren dat ik hier mooie antwoorden zou krijgen. Dus zo reed ik op vrijdagochtend naar het prachtige Eefde, waar de workshop plaats vond in een boerderij.
We begonnen met een meditatie en visualisatie. Daar ben ik bekend mee dus dat voelde gelijk heel goed. De vragen waar ik de dag mee in stapte waren:
1: Stop ik of ga ik door met Memories?
2: Met welke groep klanten ga ik verder?
3: Welke kant ga ik op?


Vervolgens deden we een oefening waarbij een iemand in de ruimte ging staan en onze potentiele klant vertegenwoordigde. Je mocht zelf voelen waar je ten opzichte van je klant wilde gaan staan, gewoon wat goed voelde. Voor we de oefening gingen doen was ik in dubio; ik had tenslotte 2 verschillende potentiele klanten. Echter het werd meteen helder toen ik de oefening in stapte, dat de mensen die ongeneeslijk ziek zijn, mijn doelgroep was voor die oefening. Het voelde voor mij alsof er nog veel afstand was tot deze doelgroep, dus waar de meesten dichtbij gingen staan, ging ik ver weg staan. Om de beurt kreeg iedereen de kans om voor zichzelf en vanuit de klant te voelen hoe die afstand was en wat er veranderd kon worden. Tussen het wisselen van beurten (ik was nog niet aan de beurt geweest) zei de 'potentiele klant' tegen de trainer: 'Ik wil naar haar toe, je geeft haar steeds niet de beurt maar ik wordt naar haar toe getrokken.' en wees daarbij naar mij. Heel bizar.

Toen ik eindelijk aan de beurt was kwam ze meteen naar me toe lopen en ging ze vlak voor me staan. Ze zei: 'Ik wil zo graag naar jou toe, bij jou zijn! Doe toch eens niet zo MOEILIJK!'
En ik stond perplex, wist even niets uit te brengen...Ik herkende het moeilijk doen wel bij mezelf, en het was heel goed te merken dat de klant er helemaal klaar voor is.

Later op de middag konden we twee bedrijfsopstellingen doen en werd ik uitgekozen voor een opstelling. Ik kan niet goed uitleggen hoe zoiets werkt maar iedereen die het ooit heeft meegemaakt kan beamen dat het zo goed werkt. En het werd voor mij een emotionele middag. Uit de opstelling bleek dat mijn twee doelgroepen verbonden waren met leven en dood. En dat mijn 'nieuwe' doelgroep heel bang is voor de dood. Toen de 'dood' vertelde dat ik deze mensen met de dood mocht verbinden, dat dat mijn rol is, stonden de tranen me in de ogen en kregen veel mensen kippenvel. Daarnaast vertelde het 'leven' me letterlijk om niet bang voor haar te zijn en dat zij er ook bij hoort. Door me te verbinden met beiden, voelde alles zich in harmonie; de doelgroepen, geld, ik, dood, leven en mijn bedrijf.

Ik vind het moeilijk om uit te leggen hoe bijzonder het was en waarom het me zo raakte. Maar ik was erg ontroerd omdat mijn bedrijf zo synchroon loopt met mijn eigen ontwikkeling. Al sinds ik een klein meisje was heb ik moeite gehad met het hier op aarde zijn. Ik heb me van nature altijd meer verbonden gevoeld met de dood dan met het leven. Ik heb regelmatig heimwee naar 'huis' en heb meerder malen tijdens depressies bedacht om te stoppen met leven. De laatste tijd gaat het steeds beter en begin ik langzaam aan meer verbinding te voelen met het leven en de aarde. Mijn aarding wordt voelbaar beter.

Omdat de dood voor mij zo natuurlijk voelt, kan ik er makkelijk over praten en ermee omgaan. Waar de meeste mensen de dood negeren en alleen over het leven willen praten, is dat voor mij net andersom. Wat soms moeilijk is, ik wordt nog steeds 'een beetje gek' bevonden. Ik merkte dat in het contact met de vrouw die ongeneeslijk ziek is, dit wel een voordeel is. Er ligt geen lading op, het is neutraal en er is vanuit mij geen angst.Maar deze 'doelgroep' is ook meer gehecht aan het leven, iets wat zich bij mij begint te ontwikkelen. En daarom is het zo mooi.

Ik blijf ook gedenkstenen maken en werken met ouders van overleden kinderen. Maar mijn focus ligt op mensen die ongeneeslijk ziek zijn en zelf (evt. samen met familie en vrienden) hun gedenksteen willen maken voordat ze gaan overlijden. Als voorbereiding op de dood die onvermijdelijk op de stoep staat. Steentje voor steentje afscheid nemen. Met een lach en een traan. Met kracht en kwetsbaarheid. Met daarin ook ruimte voor mijn eigen kracht en kwetsbaarheid te laten zien in mijn werk.
Heel spannend, maar ik heb er heel veel zin in en ben heel benieuwd wat zich zal gaan ontvouwen dit jaar. Ik ben er klaar voor! Tijd voor vertrouwen en overvloed....

Er is een ding wat ik niet ga doen: ik ga niet meer MOEILIJK doen!!! :)

Tot de volgende keer!

Wereldlichtjesdag en zoveel meer...

In oktober j.l hoorde ik via collega's uit het vak over Wereldlichtjesdag. Een dag waarop over de hele wereld kaarsjes worden aangestoken om alle overleden kinderen te herdenken. En om een baken van licht te maken voor de mensen die hen moeten missen.
Ik werd enorm geraakt door onderstaand filmpje en wist eigenlijk meteen dat ik dit ook wilde organiseren voor de mensen in mijn omgeving die hun kind zo moeten missen.

Na wat informatie te hebben gekregen van Amelius, die dit al een aantal jaren organiseren in Apeldoorn, bleef het gevoel dit zelf neer te willen zetten. En wel in Houten. Aan de ene kant was er dat sterke gevoel, maar er was ook iets anders; ANGST. Een stemmetje dat me vroeg: kun jij dat wel? Misschien komt er wel helemaal niemand en dan is alles voor niets geweest. En hoe ga je dat dan doen, je hebt helemaal geen geld daarvoor? Dan moet je allemaal mensen om hulp vragen en vragen om het te sponsoren, dat durf je helemaal niet! En ga zo maar door.

Gelukkig was er ook het bewustzijn dat dit een prachtige kans was van het universum om aan mezelf te bewijzen dat het stemmetje het bij het foute eind had. En ik besloot de uitdaging aan te gaan met mezelf.
Om Wereldlichtjesdag te houden in Houten, voor iedereen die daar behoefte aan zou hebben. Neerzetten vanuit mijn hart en mijn gevoel. En daarbij oefenen met hulp vragen, mezelf laten zien en mensen vragen om te sponsoren. Ontdekken wat de mogelijkheden van verbinding zijn.

En het werd een mooi avontuur. De schroom om te beginnen. Het zetten van de allereerste stap: een locatie zoeken die hun ruimte beschikbaar wilde stellen. Met bibberende benen ging ik er naar binnen en vol trots op mezelf en vol energie door de verwarmende reactie kwam ik naar buiten. Wauw, dat voelde cool zeg!

Gedurende de weken daarna werd ik heen en weer geslingerd tussen ik kan het en ik kan het niet. Moest mezelf steeds aansporen om stappen te zetten en mensen te benaderen. Ging langs bij mijn lieve vriendin Natasja om alles op een rijtje te zetten als ik het niet meer wist. Ik besloot een website te maken (wat ik nog nooit had gedaan en waarvan ik dacht dat ik het niet kon). En ook dat lukte, en lieve vrienden hielpen me om de puntjes op de i te zetten.
Ik verzamelde steeds meer mensen om me heen die me hielpen om Wereldlichtjesdag te laten plaatsvinden.

Het ging eigenlijk allemaal best wel goed. En toen overleed mijn oma. Een vrouw van wie ik intens veel houd, we zijn twee handen op een buik. Ondanks dat we het niet verwachtten dat ze zou overlijden, wist ik intuitief dat ze dit jaar zou overlijden en sprak ik hier meerder malen met haar over afgelopen jaar. Ze wilde graag dood, haar leven was niet meer menswaardig te noemen. Verlamd in een rolstoel op een verpleeghuis afdeling tussen mensen die ernstig dementerend zijn terwijl je zelf nog helder bent is geen pretje.
Met de wetenschap dat ze zou gaan overlijden nam ik elke keer als ik wegging bij haar, heel bewust afscheid. Wetend dat het de laatste keer zou kunnen zijn. En daar ben ik heel blij om. Want toen was ze ineens weg.



Voor mij is dit de eerste keer geweest dat iemand dichtbij mij overleed. Ik had het nog nooit eerder meegemaakt. Maar ik had er wel al veel over nagedacht. Het met mijn oma besproken. En ik voelde dat ik haar reisbegeleidster wilde zijn op haar laatste reis naar huis. De uitvaart was heel intens, en daar koos ik zelf voor. Ik verzorgde haar lichaam, tilde haar kist, reed met haar mee in de rouwauto en bracht haar uiteindelijk naar de oven. Er waren geen tranen; ik was te blij voor haar dat ze eindelijk naar huis mocht. Dankbaar dat ze deel uitmaakte van mijn leven, dat ze voor me heeft gezorgd. Ik voel haar om mee heen, weet dat ze niet weg is. En uiteraard mis ik haar fysieke aanwezigheid, die nu plaats maakt voor prachtige herinneringen.

Dit gebeurde twee weken voor Wereldlichtjesdag. In de roes van het regelen van dingen rondom de uitvaart van mijn oma regelde ik tussendoor van alles voor Wereldlichtjesdag. Alles liep door elkaar heen. Na de uitvaart had ik veel moeite om uit die roes te komen en was ik erg moe. Ik had even geen zin om alles weer op te pakken, maar deed het wel. Met de gedachte: oma helpt wel daarboven, ik heb er nu nog een engeltje bij. En ik ging door.

De laatste week was erg spannend. Het kwam in de kranten te staan en het werd verspreid op de social media. Zouden er aanmeldingen komen? En die kwamen er. We hadden nog wat sponsors nodig en Twitter bleek uitkomst te bieden: sponsors meldden zich spontaan aan. Echt geweldig! Ook de dag zelf was spannend. Had ik aan alles gedacht? Zou het goed verlopen?
Het werd een mooie en ontroerende avond. Met veel licht, herinneringen en tranen. Het verdriet van alle mensen die aanwezig waren, kijkend naar de foto's, viel als een deken over me heen en raakte me enorm.
Ik voelde me zo dankbaar dat ik dit had mogen doen. Dankbaar voor alle lieve mensen om me heen die me wilden helpen.



De dagen na Wereldlichtjesdag was ik stil. Stil van alles wat er was gebeurd in die twee weken. Ik had er even geen woorden voor. Zo intens geleefd en zoveel gegeven van mezelf.

En nu? Nu gaat alles gewoon weer verder. De gedenksteen voor Yara is bijna af en voor het eind van het jaar komt BNN nog langs met een cameraploeg voor het programma 'Over mijn lijk'.

De donkere dagen zijn volop aanwezig, een tijd waar ik altijd erg tegenop zie. Een tijd waarin ik goed voor mezelf moet zorgen vanwege winterdepressie.
Ik voel veel behoefte om me terug te trekken en plannen uit te werken voor volgend jaar. Om te mediteren en rust om me heen te hebben. En dat doe ik dan ook. Wetend dat er nog zoveel moois op me ligt te wachten volgend jaar. In liefde en licht.

Ik wens iedereen liefdevolle feestdagen toe, vol warmte en licht.
En een prachtig 2012.

Van NEE naar volmondig JA!

Een aantal maanden terug schreef ik hier een blog met de mededeling dat ik zou gaan stoppen met Memories Mozaiek. Nu echt tijd voor een nieuw blog, want wat is er een hoop veranderd! In ieder geval heb ik definitief besloten om door te gaan met Memories Mozaiek. En hoe! Benieuwd waarom?
Lees gauw verder...

Op het moment dat ik besloot om te stoppen met Memories kwam er een heel bijzonder meisje in mijn leven. Ze heet Yara en is toen ze 3,5 maand oud was overleden aan de vreselijke spierziekte SMA. Haar ouders namen na haar overlijden contact met mij op voor het maken van een gedenksteen van mozaiek. Ik vertelde hen dat ik waarschijnlijk zou gaan stoppen, maar ik merkte dat ze het erg graag wilden en na het ontmoeten van Yara op een foto kon ik geen nee meer zeggen. Twee kleine wijze oogjes keken me recht aan en leken me van alles te willen vertellen. Ik werd er enorm door geraakt. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Haar naam heeft vele betekenissen, en allemaal zo waar: helder licht, vlindertje, prinses en lente. Het hoort allemaal zo bij haar.

Vervolgens zijn we aan het werk gegaan en alles loopt zo enorm soepel. Ook dat heb ik nog nooit zo ervaren. Alsof er een enorme stortvloed van positieve energie door me heen stroomt. Ik ben enorm gemotiveerd en met twee ontzettend fijne ouders en hun familie die mee werken aan de steen is elke dag in mijn atelier weer zo waardevol en zo mooi. Maar ook als zij er niet zijn, steek ik de kaarsjes aan bij Yara haar foto. Ze heeft zo'n fijne energie bij zich. Alsof ze me wil laten zien: zo kan het ook en alles komt goed.

Hieronder een filmpje over Yara, gemaakt door haar ouders:

Zo waardevol om deze familie bij te staan in een zware en verdrietige tijd.

Veel mensen vragen me nu: ja maar je wist toch heel zeker dat je wilde stoppen? En ja daar sta ik nog steeds achter.
De vraag is alleen, waarmee? Nu, een paar maanden verder
kan ik zien waar ik nee tegen zei. Namelijk tegen de manier waarop ik toen zelf in mijn bedrijf stond.
Ondernemen vanuit negatieve overtuigingen, vanuit schaarste en zelf niet voelen hoe waardevol mijn werk is.
Leven vanuit belemmeringen en zwakte, in plaats van in mijn kracht te gaan staan en alle angst gewoon aan te gaan. Want ondernemen is soms best eng en enorm spannend!

Het mooie is dat er in mijzelf een erg mooie ontwikkeling gaande is. Ik heb nu opnieuw voor mijn bedrijf gekozen en sinds kort kan ik hier met veel trots en passie over praten met anderen. Gaan staan voor wat ik doe en dat laten zien aan mensen, in plaats van mezelf te verschuilen en veel te bescheiden te zijn. Mezelf het waard vinden om geld te verdienen. Overal kansen en mogelijkheden zien in plaats van alleen maar beren op de weg. En de beren zijn er nog steeds, maar weet je hoe fijn het is om ze gewoon een knuffel te geven? Zo fijn om te voelen hoe goed dit bij me past en er enorm van te genieten.

En weet je wat? Het universum beloont me meteen! :) Alsof zodra je iets loslaat het als een katapult weer terug komt. Ongelooflijk. Ik heb een mooie kans liggen waar ik helaas nog niet veel over kan vertellen maar waar ik heel gelukkig van word. Daarnaast ga ik ook nog Wereldlichtjesdag organiseren in Houten, ook best een uitdaging voor mij.
Maar daar vertel ik volgende keer meer over.

Tot de volgende keer en bedankt voor het lezen!