Ik zag het filmpje van vorig jaar voorbij komen op Facebook en dat raakte iets in me. Mijn hart ging zingen en er werd een diep verlangen naar boven gehaald. Een verlangen van theater maken, zingen en dansen. Wat ik nooit durfde, maar eigenlijk al zo lang zo graag wilde. En toen besloot ik om me aan te melden en mee te doen. En het is de meest intense en geweldige tijd geworden die ik ooit in mijn leven heb gehad.
 |
| Mijn uitzicht vanuit mijn raam... |
Toen ik aan kwam in het klooster de eerste dag vond ik het wel even spannend. Allemaal mensen die ik niet kende, zou het een leuke groep zijn, wat gingen we doen?
Maar de eerste avond hadden Klinta en Ellie (twee vrijwilligsters uit Letland) een geweldige tocht uitgezet die we als groep als piraten moesten gaan uitvoeren. Met allerlei opdrachten gingen we het terrein over en leerden we elkaar beter kennen. Eigenlijk was toen al het ijs gebroken, het voelde zo goed en open met elkaar.
Het waren tien dagen, waarvan de eerste paar dagen gevuld met workshops op het gebied van muziek, theater, dans en de vier elementen. Erg leuk. De groep leerde elkaar steeds beter kennen, de verbinding werd steeds dieper en hechter.
 |
| Even een andere identiteit aangenomen... :) |
Het thema van onze voorstelling was: identiteit. Erg boeiend onderwerp met vragen die naar boven kwamen als: wie ben ik?, wie ben jij?, ben je echt jezelf in een groep of pas je je aan? en ben je morgen dezelfde als vandaag? Op woensdag deden we een brainstorm over hoe de voorstelling vorm zou gaan krijgen en onze regisseur Martijn heeft ons hier super in begeleid en gestuurd. Ik heb zoveel van hem geleerd, ik neem dat nog steeds mee in het dagelijks leven nu.
De dagen daarna begon de voorstelling steeds meer vorm te krijgen en te ontstaan. Toen we de grove versie hadden, was het vooral spelen en bijschaven. Kijken wat er klopte en goed was en wat er anders of beter kon. En natuurlijk repeteren. En ondertussen ons decor schilderen en maken.
Wat ik ook erg bijzonder vond was het contact met de zusters van het klooster.
Op zondag mochten we een dienst bijwonen en met de zusters samen eten. Om elkaar beter te leren kennen. Voor ik naar het klooster ging had ik best veel oordelen op het geloof. Ik ben zelf katholiek opgevoed, maar meer omdat het moest dan vanuit vrije keuze. Later ben ik meer de spirituele kant opgegaan, dat klopte meer voor mijn gevoel.
Maar ik had met mezelf afgesproken om er open en zonder oordelen in te stappen en gewoon waar te nemen. Om te kijken wat me wel en niet aanspreekt en misschien ook de overeenkomsten te ontdekken ipv de verschillen. En dat was wel grappig, want als ik het woord God vervang door Liefde, komt er een heleboel overeen met elkaar.
Door het contact met de zusters ben ik er wel anders naar gaan kijken. Heb ik gezien dat je in het klooster wel in een gemeenschap woont, maar dat dat niet betekent dat je je vrijheid opgeeft. Maar dat deze mensen misschien wel meer vrijheid hebben dan wij in onze drukke maatschappij. De zusters in het Liobaklooster doen ook veel met creativiteit en ze hebben zelfs een mozaiekatelier waar ik natuurlijk even een kijkje heb genomen.
 |
| Samen met de Mozaiek Zuster...dikke vriendinnen |
We hebben drie voorstellingen gespeeld en het was fantastisch! Wat een groepsenergie was er, wat waren we enorm goed op elkaar ingespeeld. We hielpen elkaar waar we konden, iedereen ging er 100% voor. In onze voorstelling ging het over hoe je als mens laagjes opbouwt van boosheid, angst, verdriet enz. om jezelf heen, om wie je werkelijk bent.
En over hoe dat je keuzes in het leven beinvloedt. Ons publiek was duidelijk geraakt door de voorstelling, het was soms best confronterend. En dat was ook de bedoeling.
Voor mijzelf zijn deze 10 dagen enorm helend geweest. Ik mocht dansen op een nummer wat me erg raakte: Wie - Herman van Veen. Het nummer verwoord voor mij wat er met mij als kind is gebeurd en als ik dat nummer hoorde kwamen er al snel tranen. Ondanks dat ik al veel verwerkt had, zat er nog steeds een stukje. Door er veel op te dansen, het nummer vaak te horen en erop te dansen in de zon, werd het langzaam steeds zachter. Het deed steeds minder pijn. Op de achtergrond als ik aan het dansen was, was er geschreeuw en ruzie. Iets waar ik eigenlijk niet goed tegen kon. En ook hierin leerde ik ontspannen in de dans. Gewoon alles er laten zijn en bij mezelf blijven. En ervaren dat er hier en nu niets meer aan de hand is. En mezelf accepteren. Ik vind het nog moeilijk om mezelf terug te zien op foto's. Maar ik heb dat tijdens die week aan de kant gezet. Natuurlijk speel je een rol. Maar eigenlijk leg je er zoveel van jezelf in.
Dit alles durfde ik alleen maar omdat ik zo'n lieve groep leeftijdsgenoten om me heen had waarin ik me zo veilig voelde. Onvoorwaardelijke steun en liefde, complimentjes, knuffels, mooie gesprekken, gieren van het lachen. Samen zingen, spelletjes spelen, eten, de afwas doen. Het was er allemaal. Iets wat ik als kind zo heb gemist en nog nooit heb ervaren. Nog nooit voelde ik me zo thuis en welkom als ik me voelde tussen deze mooie mensen. En dat ontroerde me. Na de laatste voorstelling brak ik. Ik kon het even allemaal niet meer verwerken, het was zo mooi, maar het kwam ook zo hard binnen. Het afscheid de dag daarna viel ook niet mee, vele tranen stroomden over mijn wangen. Omdat ik dit zo wilde koesteren en niet naar huis wilde. We hadden zoiets moois opgebouwd met elkaar en het voelde letterlijk hartverscheurend om daar afscheid van te nemen.
Eenmaal thuis was het koud en erg wennen aan het alleen zijn. Ik miste de kleine dingen: iemand die goedemorgen tegen je zegt als je beneden komt bijvoorbeeld. Gelukkig was daar Facebook om elkaar op te zoeken en de verbinding te blijven voelen. Nu twee weken later ben ik weer een beetje geland. En neem ik veel van wat ik geleerd heb mee in mijn dagelijks leven.
Het open benaderen van mensen zonder gelijk te oordelen of een beeld te vormen. Mij ervan bewust te zijn dat er onder laagjes vaak nog iets anders schuil gaat. Dat we meer overeenkomsten met elkaar hebben dan we denken. Dat we met elkaar alles kunnen creeeren wat we willen, dat niets onmogelijk is. Dat vrede begint bij jezelf.
En de mooie vuistregel van Martijn: Think big, Start small and Act now! (helpt ook bij het mozaieken en het neerzetten van Memories Mozaiek).
Het heeft me diep geraakt en met een lach en een traan sluit ik alle mooie momenten en mooie mensen in mijn hart... voor altijd. Dank jullie wel allemaal, love you all!
